Bir gölün kenarında boy verip serpilmiş olan büyük ağaç, kısa boylu cılız kamışa seslenmiş; “Heey Küçük! Neden köklerini iyice derinlere daldırıp da, benim gibi dal budak salmıyorsun?”
Kamış; “Ben halimden memnunum,” demiş, “Sizin kadar gösterişli değilim belki ama, emniyetteyim.”
Kendini beğenmiş ağaç kahkahalarla gülmüş. “Emniyette mi? Bana baksana sen! Kim benim köklerimi sökebilir, kim şu kalın gövdemi kıvırıp bükebilir? Bir de kendine bak. Senin yerinde olmak istemezdim doğrusu. Ha, ha, hah..”
Ağaç kahkahalarla gülerken, birden korkunç bir kasırga esmeye başlamış. Hem öyle bir esmiş ki, kendini beğenmiş ağacı kökünden söküp bir tarafa savurmuş. Kamış ise, birkaç kez yatıp kalktıktan sonra yine eski haline dönmüş.