Eski zamanların birinde, yoksul ama iyi kalpli bir delikanlı varmış. Ekecek toprağı, sağacak ineği olmadığı için büyük kente gitmeye karar .ermiş, Bin bir zahmetle gittiği kentte, hiç bir iş bulamamış. Bir gün sahilde dalgın bir şekilde dolaşırken, bir adamın çantasından iki kedi çıkardığını görmüş. Adam, bir süre okşadığı kedileri tam denize atmak üzereymiş ki, bizim iyi kalpli delikanlı koşup ellerine sarılmış; “Şu zavallı kediciklerden ne istiyorsun?” diye sormuş. Adam cevap vermemiş bile. Para kesesine sarılan delikanlı sahip olduğu bir altını adama uzatıp; “Al bunu!” demiş, “Başka param da yok zaten. Ancak senden kedileri bağışlamanı istiyorum!”
Kendisine yapılan teklifi kabul eden adam, altını alıp kedileri vermiş. Delikanlı ise aynı gün limana yanaşan bir gemide tayfa olarak iş bulup o kentten ayrılmış. Bir gün gemi, cennet kadar güzel bir adaya demir atmış.
Bizim yoksul delikanlı ve üç arkadaşı bu güzel adada kalmaya karar vermişler. Adanın içlerine doğru ilerleyince yerlilerin ülkesine ulaşmışlar. Bu ülkedeki binalar sazlardan ve kamışlardan yapılıymış. İnsanları ise oldukça misafirpervermiş. Adanın kralı, delikanlı ve üç arkadaşına güzel bir ziyafet vermiş. Ziyafet iyiymiş hoşmuş da, ortada dolaşan bir sürü fare herkesi rahatsız etmekte imiş.
Kral; “Aaah, ah!” demiş, “Küçük ülkemizde her şey mükemmel, tek şikayetimiz ise şu fareler. Ne yaptıysak bunların sonunu getiremedik. Birisi çıkıp da bu lanet hayvanları yok edecek olsa, ona krallığımın yarısını veririm.”
Bu sözleri duyan yoksul delikanlı hemen sofradan kalkıp kedileri getirmiş. “Yüce kral!” demiş, “İşte sizi farelerden kurtaracak çare!”
Gerçekten de kediler, kısa bir süre içinde salonu farelerden temizlemişler. Kral o kadar çok sevinmiş ki, hiç düşünmeden krallığının yarısını bizim delikanlıya vermiş. İyi yürekli delikanlının gözünde krallık yokmuş, “Efendim!” demiş, “Krallığınız sizin olsun. Bizi ülkemize kadar götürecek bir yardımınız olursa bu yeter.”
Kral, bir gemi ile birlikte, ülkesindeki hâzinelerin yarısını delikanlıya verip adadan uğurlamış. Bizim yoksul delikanlı fakir olarak ayrıldığı memleketine, dünyanın en zengin insanlarından birisi olarak geri dönmüş. Yoksul delikanlının hikâyesini duyan zengin bir tüccar, kendi kendine şöyle düşünmüş; “İki kedi için bu kadar çok servet bağışlayan bir kral, biraz daha büyük bir hediye için kim bilir neler verir.”
Sahip olduğu her şeyi satarak mücevherler alan tüccar, bir gemi kiralayıp yerlilerin ülkesine gitmiş. Kral, bu konuğunu da iyi karşılayıp, en iyi şekilde ağırlamış. Tüccarın sunduğu hediyeler öyle çok hoşuna gitmiş ki, ne diyeceğini şaşırmış. Sahip olduğu en değerli şeyi bu tüccara vermek istiyormuş. Tüccar ise kralın kendisine bir servet bağışlayacağını düşünüp keyifleniyormuş.
Nihayet ayrılış günü gelip çatmış. Kralın işareti ile uşaklar, kadife yastıklar üzerine koydukları iki kediyi getirmişler. “Değerli konuğumuz!” demiş kral. “Ülkemizde sahip olduğumuz en kıymetli şey, bu iki kedidir. Bu nedenle onları sana hediye ediyorum.”
Tüccar çok bozulmuş ama, hiç bir şey belli etmemiş. Çünkü ,kralın verdiği hediyeleri beğenmemiş gözükmesi, onu kızdırabilirmiş.
Aç gözlü tüccar, sahip olduğu serveti de kaybetmiş böylece.