Bir zamanlar, karısı ve üç çocuğu ile birlikte, küçük bir kulübede yaşayan çok fakir bir çiftçi varmış. Bir ineği ve birkaç tavuğundan başka bir şeyi olmayan bu yoksul ailenin tek geçim kaynağı, ineğin sütü ile tavukların yumurtasıymış.
Bir zaman sonra geçim sıkıntısı canlarına tak etmeye başlamış. İneği satmaya karar veren çiftçi adam, bir sabah erkenden kalkıp kasabanın yolunu tutmuş. Yorulunca mola vermiş. İnek yemyeşil çayırlarda otlarken, çiftçi de oturup dinlenmeye başlamış. Bir süre sonra, oturduğu yerin altından bir ses duymuş. Daha ne olduğunu anlayamadan, sivri şapka sı, yeşil paltosu ve sivri burunlu ayakkabılarıyla, karşısında bir cüce belirivermiş. Cebinden yeşil renkli bir şişe çıkaran cüce;
“Bak arkadaş!” demiş, “Belli ki ineği satmaya gidiyorsun. Şu elimdeki şişeyi görüyor musun? İneği verip de şişeyi almaya ne dersin?”
Çiftçi bu teklife çok kızmış. “Hiç, bir şişeye bir inek verilir mi?” Cüce açıklamış; “Dur, kızma hemen!” demiş, “Bu şişe, senin bildiğin şişelere benzemez, sihirlidir. Sofrayı koyup da, şişeyi üzerine koyunca; açıl sofram açıl, türlü yemekler saçıl, dedin mi, sofranın üzeri çeşit çeşit yiyeceklerle dolar.”
Çiftçi teklifi sevinçle kabul etmiş, ineği verip şişeyi alarak köyün yolunu tutmuş. Evine gelince hanımına; “Hemen sofrayı kur!” demiş, Hanımı kızmış; “Evimizde yiyecek adına bir şey var mı ki, sofra kurayım?” Çiftçi; “Hayır, hayır!” demiş, “Sofranın üstü boş olsun.”
Kadın söyleneni yapmış. Adam sofranın üzerine şişeyi koyup; “Açıl sofram açıl, türlü yemekler saçıl!” demiş. Hemen ortaya dünyalar güzeli bir kız çıkarak, sofranın üzerini her çeşit yiyecekle doldurmuş. Çiftçi ve ailesi doyuncaya kadar yemişler. Daha sonraki günlerde de aynı şekilde, türlü yiyeceklerle yüzleri gülmüş. Yiyeceklerden arta kalanları ise satmaya başlamışlar.
Köyün uyanık ağası kısa zamanda zengin olan çiftçinin sırrını öğrenmek istemiş. Bir akşam, gizlice pencerenin önüne gelip içeriyi gözetlemeye başlamış. Evde sofra kurulmuş. Çiftçi, önceden yaptığı gibi şişeyi sofraya koyup tılsımı söylemiş. Yine o güzelim kız çıkıp sofrayı yiyeceklerle doldurmuş. Ağanın gözleri faltaşı gibi açılmış. Hem kıza hem de yemeklere bayılmış doğrusu.
Çiftçi ve ailesi uyuyunca, gizlice eve giren ağa şişeyi çalmış. Sabah uyanan çiftçi şişeyi evde bulamayınca eski günlerine geri dönmüş. Ağa ise şişenin keyfini sürüyormuş artık. Çiftçi, şişeyi çalanın ağa olduğunu anlamış ama, bir şey yapamamış.
Köyde yaşayan çiftçinin hayatı gittikçe zorlaşmaya başlamış. Çaresiz, cüce ile karşılaştığı çayıra gidip beklemeye başlamış. Cüce sonunda gelmiş. “Bak arkadaş!” demiş cüce. “Verdiğim şişeyi iyi koruyamadın. Ama sana son bir şans daha tanıyarak yeni bir şişe vereceğim. Bu sefer aklını iyi kullan.”
Şişeyi alan çiftçi evine gelmiş. Sofrayı kurup, üzerine şişeyi koymuş; “Açıl sofram açıl, türlü yemekler saçıl!” deyince, şişenin içinden iri yarı bir adam çıkmış. Elindeki sopayı bizim çiftçiye vurmaya başlamış. Çiftçi, bu iri kıyım adamın elinden zor kurtulmuş. Dayak yiyen çiftçinin aklına parlak bir fikir gelmiş. Şişeyi eline alarak ağanın kapısına dayanmış. “Sevgili ağam!” demiş, “Elimde yeni bir sihirli şişe var. Görmek ister misiniz?” Ağa buna çok sevinmiş. Ağa, adamın elinden şişeyi alıp sofraya koymuş. “Açıl sofram açıl, türlü yemekler saçıl!” diyerek beklemeye başlamış. Az sonra şişenin içinden elindeki sopasıyla çıkan adam, ağaya vurmaya başlamış. Ağa; “Yandım Allah!” diye bağırdıkça adam vuruyormuş. Sonunda ağa, bu adamı durdurması için çiftçiye yalvarmaya başlamış. Çiftçi de ağaya, ancak yeşil şişeyi verirse dayaktan kurtulabileceğini söylemiş. Ağa, çaresiz razı olmuş.
Yeşil şişeyi çiftçiye veren ağa dayaktan kurtulmuş. Çiftçi de eskisi gibi zengin olmuş.
